Πιθανότητα ΔΕΠ/Υ ή όχι;

[Kelly]

Καλησπέρα σας. Ονομάζομαι Κέλλυ και τον τελευταίο χρόνο αναρωτιέμαι αν έχω ΔΕΠ (δεν νομίζω ΔΕΠΥ γιατι δεν ειμαι υπερκινητικη). Είμαι 22 χρονών και πάντα είχα πρόβλημα συγκέντρωσης. Στα μαθήματα ήμουν σχετικά καλή αν και όλη μου λέγαν ότι μπορούσα να τα πάω καλύτερα μόνο που δεν μπορούσα να επικέντρωθω σε ένα πράγμα. Ήθελα πάντα να ασχολούμαι με κάτι και μόλις ξεκινούσα σκεφτόμουν κάτι άλλο και κάτι άλλο και σπάνια κατάφερνα να ολοκληρώσω το σκοπό μου. Έκανα και έλεγα πράγματα πθ με έφεραν αρκετές φορές σε δύσκολη θέση, κυρίως στο χολείο όπου οι δάσκαλοι φώναζαν καθημερινά για περισσότερη προσοχή. Ο κεντρικός χαρακτηρισμός μου ήταν πάντα "η απρόσεκτη".  Αν και μπορώ να πω ότι μέχρι τα 16 οι γονείς μου με κράταγαν σε μία σειρά. Μέτα χώρισαν κι από εκεί και πέρα το χάος. Προσπαθώντας να ανταποκριθώ ως ενήλικας και αποφεύγοντας να κάνω παρέα με άλλα παιδιά για να στηρίξω την μαμά μου όλα πήραν την κάτω βόλτα. Μέχρι τα 19 με το ζόρι έβγαλα το λύκειο περνώντας σε ένα ΤΕΙ συνεχίζοντας όλα τα παραπάνω αν και ποτέ δεν κάθισα να νοιαστώ. Νόμιζα απλά ότι δεν ήμουν αρκετά καλή. Ότι απλώς δεν έβαζα αρκετή προσπάθεια κι ότι εγώ φταίω που δεν συγκεντρώνομαι. Τα πράγματα έστρωσαν κάπως για πρώτη φορά όταν μπήκα στην σχολή και έφυγα από το σπίτι. Ήμουν μόνη μου με ξένους συγκάτοικους και προσπαθώντας να κάνω το "σωστό", προσπάθησα να οργανωθώ να βγάλω την σχολή και να γυρίσω σπίτι. Δεν μπορώ να πω..  οι συγκάτοικοι μου έγιναν "αδερφές μου" και πάντα είναι εκεί για μένα. Αλλά πρόσεξα τα ίδια σχόλια με όλους.. "οργανώσου λίγου στην πλευρά σου γίνεται ο χαμός" ή "διαβάζουμε τώρα που ταξιδεύεις πάλι", "μην διακόπτεις όλη την ώρα θέλουν κι άλλοι να μιλήσουν", "πες τα με την σειρά μόλις μου έιπες 10 πράγματα δεν κατάλαβα τίποτα" και εγώ να προσπαθώ να δικαιολογηθώ και να ζητάω συνεχώς συγνώμη. Κατά το τέλος του 2ου χρόνου τα πράγματα άρχισαν να μπλέκονται πάλι. Δεν ξέρω αν ήταν άγχος εξεταστικής ή το να τελειώσω την σχολή αλλά μέχρι και σήμερα τρέχω σε γιατρούς προσπαθόντας να με βοηθήσουν. Ανυσηχώ και φοβάμαι, σκέφτομαι πράγματα και τα ξεχνάω, θέλω να διβάσω κάθομαι με τις ώρες πάνω από τα βιβλία και όσο περισσότερο προσπαθώ τόσο χειρότερα είναι. Απλώς δεν καταλαβαίνω τι λένε και ποτέ μα ποτέ δεν θα είμαι στο σκοπό μου, είτε κάτι αλλό θα βρω να κάνωείτε θα σκεφτώ, χιλιάδες σκέψεις βομβαρδίζουν το μυαλό μου όλη την ώρα άσχετες εντελώς ή μία με την άλλη και ούτε καν σημαντικές. Ξεκινάω πάλι να κάνω πράγματα και τα αφήνω στην μέση, μιλάω δυνατά και ενθουσιάζομαι ή απογοητεύομαι εύκολα και συνεχώς μα συνεχώς διακόπτω τους άλλους, όχι γιατί το θέλω απλώς μου ξεφεύγουν, πάντα το είχα αυτό (και για αυτό μου φωναζαν μικρή). Πλησιάζει η πτυχιακή μου και η πρακτική, την πτυχιακή την έχω ξεκινήσει ίσα με 15 φορές κι ακόμα στην αρχή είμαι και για την πρακτική ανυσηχώ μήπως θα έχω πρόβλημα στην δουλειά μου. Γιατροί μου έχουν δώσει του κόσμου τις βιταμίνες για ενδυνάμωση της μνήμης και συγκέντρωση αλλά τίποτα δεν με βοηθάει. Θέλω να κλείσω ραντεβού σε κάποιο ψυχολόγο (ήθελα καιρό για να με βοηθήσει με την συγκέντρωση αλλά και για τον χωρισμό των γονιών μου, από τα 11 είχανε προβλήματα όπως εντάσεις κ.τ.λ. αλλά πάντα έβρισκαν χρόνο για μένα μέχρι που χωρίσαν).. α και επανέρχόμενη σε αυτό που έλεγα, ναι θελω κάποιο ψυχολογό τώρα που μεγάλωσα να με βοηθήσει άλλα φοβάμαι αν το μάθει η μητέρα μου θα γίνει τούρκος (είναι της αντίληψης ΜΟΝΟΝ οι τρελοί πάνε σε ψυχίατρους και ψυχολόγους και δεν τίθεται καν θέμα συζήτησης για αυτό). Α ναι! Για να μην ξεχάσω.. μεχρι πριν 2 χρόνια δεν ήξερα καν τι είναι το ΔΕΠ/Υ, μέχρι που γνώρισα ένα άτομο (αγόρι λίγους μήνες μικρότερο μου τον ξέρω εδώ και 6 χρόνια από εξωτερικό) και μόλις πριν 2 χρόνια μου αποκάλυψε ότι έχει ADHD ή ΔΕΠ/Υ στα ελληνικά γιατί φοβόταν πως θα το πάρω. εμένα η πρώτη μου αντίδραση ήταν ε?? τι είναι αυτό?? και κάναμε μια συζήτηση όπου μου είπε πως είναι κάποιος να το έχει και τι είχε ακριβώς πως το αντιμετωπίζει κτλ.. στην αρχή ούτε καν σκέφτηκα ότι μπορεί να το έχω.. τους τελευταίους μήνες προσπαθώντας να βρω μια λύση για αυτό που αντιμετωπίζω και εφόσον οι γιατροί δεν βοηθούν μιλώντας πάλι με το ίδιο άτομο μου λέει μήπως έχεις ΔΕΠ και δεν το ξέρεις?? και απάντησα τι είναι αυτό? (για άλλη μια φορά) και μου λέει αυτό που έχω εγώ χωρίς την υπερκινητικότητα, όσα μου λες σε βγάζουν σε αυτό το μοτίβο.. και είπα μα αυτό δεν το έχουν οι άντρες?? και λέει όχι ο οποιοσδήποτε μπορεί να το έχει. μα λέω εσύ παίρνεις αγωγή απο μικρός δεν γίνεται θα έπρεπε να το ήξερα. αυτό μου απάντησε (ότι πολλοί και κυρίως κορίτσια ποτέ δεν το ανακαλύπτουν κι ότι δεν περνάει καθώς μεγαλώνεις απλώς ηρεμεί αν και κάποιες φορές επιδεινώνεται, ψάξτω για να μάθεις καλύτερα) με έχει βάλει σε σκέψεις. το έψαξα πάρα πολύ.. έμαθα τι είναι, ότι υπάρχει με και χωρίς υπερκινητικότητα.. πως αντιμετωπίζεται και σκεφτόμουνα όλη μου την ζωή πως ήμουν πως είμαι.. ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω ότι μπορεί να το έω.. όπως όλοι μου έλεγαν και ετσι νομίζω μέχρι και σήμερα ότι κάτι δεν κάνω σωστά και φταίω εγώ. και για να επανέλθω.. ο σκοπός που ζητάω την βοήθεια σας είναι ότι αν πάω σε ψυχολόγο θα πάρω ρίσκω με την μαμά μου, δεν μπορείται να φανταστείτε τι φωνές θα βάλει.. μπορεί ακόμα να μου πει και να μην ξαναγυρίσω σπίτι κι ότι αν είμαι τρελή να πάω στο δαφνί (το χει ξαναπει δεν θα είναι η πρώτη φορά, κυρίως όταν κάνω κάτι και πιάνω μετά κάτι άλλο αυτό πάντα την εκνεύριζε), θέλω την συμβουλή σας, από όλα όσα είπα, είναι πιθανό ο φίλος μου να έχει δίκιο.. από την συμπεριφορά μου μπορεί να έχω ΔΕΠ?? Αν ναι πως να το αντιμετωπίσω?? Υπάρχει κάπου ειδικά για να πάω πως το βρίσκω?? Κάπου διάβασα ότι στα περισσότερα κορίτσια με ΔΕΠ κάνουν λάθος διάγνωση ως κατάθλιψης. Αν έχω και πάω σε λάθος γιατρό και μου το αναγνωρίσει λάθος..? Σας παρακαλώ θα ήθελα την γνώμη σας, εσείς ως κάποιοι που το αντιμετωπίζεται καθημερινά ίσως να καταλάβετε διαβάζοντας από αυτά που έγραψα αν υπάρχει έστω πιθανότητα να το έχω.. Θα περιμένω την απάντηση σας. Ευχαριστώ για τον χρόνο σας. 

[kalod]

Καλώς ήρθες.

Συνήθως όταν γράφουν συμπτώματα τα βάζω σε μια παράθεση και λέω "αυτό είναι σχετικό με την ΔΕΠ-Υ", στην δική σου περίπτωση όμως πρέπει να βάλω ολόκληρο το κείμενο.... Οπότε όπως καταλαβαίνεις ναι είναι χτυπητά συμπτώματα και τρόπος ζωής με ΔΕΠ-Υ. Είναι πάρα πολύ πιθανό να έχεις.

Όπως καλά διάβασες υπάρχει ΔΕΠ και χωρίς υπερκινητικότητα και όντος πολλές φορές οι ψυχίατροι νομίζουν ότι είναι κατάθλιψη ή κάτι άλλο λόγο άγνοιας.
Στην Ελλάδα μάλιστα υπάρχει μεγάλη άγνοια σε αυτό το θέμα, και ο τρόπος για να μην την πατήσεις είναι πολύ απλός... θα πας σε κάποιον που ξέρεις ότι έχει γνώση για το θέμα.. (Δες τα προσωπικά σου μηνύματα)

Όσο αφορά το θέμα με την μητέρα σου είναι κάτι το οποίο θέλει λεπτό χειρισμό..
Δυστυχώς πολλοί γονείς δεν το αποδέχονται, όπως και σε άλλα άτομα μέσα στο φόρουμ. Βλέπεις στα μάτια τους μπορεί να υπάρχει ένα κοινωνικό στίγμα ή η γενικόλογη σκέψη "το παιδί μου έχει πρόβλημα" που τους τρομάζει.
Άσε που υπάρχει περίπτωση να έχουν και οι ίδιοι ΔΕΠ-Υ γιατί είναι κληρονομικό συνήθως.. οπότε αν βλέπουν σε εσένα τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτούς είναι και αυτό τρομαχτικό. Μην τους παρεξηγείς λοιπόν.

Αν είσαι εξαρτημένη οικονομικά από αυτούς πρέπει να προσπαθήσεις να τους πείσεις για να σου δώσουν λεφτά για την διάγνωση έστω αρχικά. Το πως θα γίνει αυτό καλό είναι να το συζητήσουμε εφόσον το θες.

Αν δεν είσαι οικονομικά εξαρτημένη όμως , θα ακουστεί άσκημο , αλλά μην τους ενημερώσεις, ακόμα τουλάχιστον.. Είναι και άλλα άτομα εδώ των οποίων οι γονείς δεν το αποδέχονται για τους παραπάνω λόγους που είπαμε ή και άλλους.

Είσαι πλέον ενήλικη. Πρόκειται για την δικιά σου ζωή. Θες να μένεις χωρίς να αντιμετωπίσεις ένα θέμα που σου προκαλεί δυσκολίες για να μην τους στενοχωρήσεις ή να μην έρθεις σε σύγκρουση?

Να είσαι σίγουρη ότι αν είναι όντος ΔΕΠ , έχεις βρει πλέον τι σε επηρεάζει σε πολλά θέματα της ζωής σου μιας και συνεισφέρει σε πολλούς τομείς. Επίσης να είσαι σίγουρη ότι είσαι πολύ τυχερή γιατί υπάρχουν άλλοι που το βρίσκουν σε πολύ μεγάλη ηλικία ή και καθόλου. Τέλος ,αντιμετωπίζετε μια χαρά οπότε μην σε ανησυχεί ούτε αυτό

[Gapost]

Φίλη Κέλλυ,

Νομίζω από αυτά που περιγράφεις ότι μάλλον έχεις ΔΕΠΥ.Μπορείς να το ψάξεις πιο ειδικά.

Δεν χρειάζεται να φοβάσαι,ούτε να κινδυνολογείς.Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου
γιατί απλά δεν ξέρεις τί σου φταίει.Οι γονείς ανησυχούν για σένα αλλά όπως τις περισσότερες φορές δεν ξέρουν
πως να σε βοηθήσουν.

Ενημερώσου περισσότερο και νομίζω ότι μόνο κέρδος θα έχεις....

ΥΓ: Για οποιαδήποτε απορία μη διστάσεις να μας ρωτήσεις.