Πρόσφατα Θέματα

μέλη
  • Σύνολο μελών: 550
  • Latest: Danoukozz
Stats
  • Σύνολο μηνυμάτων: 844
  • Σύνολο θεμάτων: 424
  • Online Today: 9
  • Online Ever: 105
  • (Δεκεμβρίου 02, 2020, 10:25:35 μμ)
Συνδεδεμένοι χρήστες
Users: 0
Guests: 5
Total: 5

Αγοράκι με ΔΕΠΥ

Ξεκίνησε από Dimitris2903, Νοεμβρίου 05, 2012, 04:40:43 πμ

« προηγούμενο - επόμενο »

0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

Κάτω

Dimitris2903

Γειά σας,
Θέλω κι εγώ να μοιρασθώ μαζί σας την εμπειρία μας σαν οικογένεια που έχει ένα αγοράκι με ΔΕΠΥ.
Ο γιός μας γεννήθηκε πρόωρα, στις 33 εβδομάδες. Αφού ξεπεράσθηκαν τα αρχικά προβλήματα, το παιδάκι σταθεροποιήθηκε. Η υγεία του μέχρι σήμερα είναι άριστη και δεν μας έχει αρρωστήσει πολλές φορές.
Στην ηλικία περίπου των 2,5 ετών η γυναίκα μου παρατήρησε κάποια ασυνήθιστα φαινόμενα. Ο μικρός δεν είχε ησυχία, δεν έπαιζε πάνω από 5 λεπτά με το ίδιο παιχνίδι και το λεξιλόγιό του, για την ηλικία του, ήταν πολύ φτωχό. Ετσι, αποφασίσαμε να τον δεί αναπτυξιολόγος. Απευθυνθήκαμε στη συνέχεια στο Παίδων. Η γιατρός, αφού τον εξέτασε, μας συνέστησε λογοθεραπείες και εργοθεραπείες. Κατ' αυτό τον τρόπο συνεχίσαμε για τα υπόλοιπα περίπου 3 χρόνια, προσθέτοντας στην διαδρομή παιδοψυχολόγο και συμβουλευτική γονέων. Αποτελεί παραδοχή από πολλούς ότι η βελτίωσή του υπήρξε θεαματική, ειδικά μετά τους πρώτους μήνες των θεραπειών. Βέβαια, παράλληλο ρόλο έπαιξαν το προνήπιο και το νηπιαγωγείο, όπου οι δασκάλες γνώριζαν το πρόβλημά του και του έδειχναν ιδιαίτερη προσοχή. Ο μικρός συμμετείχε στα μαθήματα και οι δασκάλες είχαν να πούν αρκετά για την εξυπνάδα του. Αφού πέρασε και το Α test κρίθηκε ικανός για να παρακολουθήσει την πρώτη δημοτικού ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου. Εχουμε πλέον φτάσει στα 6,5 χρόνια και η φοίτησή του συνεχίζεται. Εδώ έχουν ξεκινήσει και τα πρώτα εμπόδια, μιας και πλέον πρέπει να κάθεται στο θρανίο. Αντ' αυτού περιφέρεται στην τάξη και ξεσηκώνει τ' άλλα παιδιά. Ξεχνάει πράγματα, όπως το παγούρι του νερού, το μπουφάν του. Η δασκάλα τον έβαλε στο πρώτο θρανίο και δοκίμασε να τον περιβάλει από αρκετά παιδάκια, αγόρια και κορίτσια. Δυστυχώς, συνέχιζε να τα πειράζει και δεν σταμάτησε τις περιπλανήσεις. Ετσι η δασκάλα αναγκάσθηκε να τον έχει δίπλα της στην έδρα. Στα διαλείματα το παιχνίδι του με τ' άλλα παιδιά είναι ομαλό και δεν ξεφεύγει από τα πλαίσια. Το παιδί είναι πολύ κοινωνικό και όλα τα παιδάκια μιλούν γι' αυτόν με καλά λόγια και τον καλούν σε όλες τις εκδηλώσεις. Στο σπίτι βέβαια γίνεται το έλα να δείς. Τα έπιπλα υποφέρουν και το τρέξιμο είναι διαρκής υπόθεση. Παρ' όλα αυτά τρώει καλά και σχεδόν τα πάντα και κοιμάται πάντα στην ώρα του και κατά μέσο όρο 9 ώρες. Οι σχέσεις μας στην οικογένεια είναι πολύ καλές και ισορροπημένες. Αρκετές φορές πρέπει να του επαναλάβουμε κάποια πράγματα προκειμένου να τον επαναφέρουμε στην τάξη. Στα μαθήματά του είναι συνεπής, αν και πολλές φορές κατά την διάρκεια της μελέτης βγάζει την μητέρα του από τα ρούχα της. Με τον υπολογιστή είναι εκπληκτικός, τα δε remote controls της τηλεόρασης τα παίζει στα δάκτυλα. Προσπαθήσαμε να τον γράψουμε σε σύλλογο μπάσκετ, αλλά δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί και δεν τον κράτησαν. Ασχολείται προς το παρόν με την κολύμβηση όπου τα πάει αρκετά καλά. Τον πηγαίνουμε σε παιδότοπους και παιδικές χαρές όπου εκτονώνεται. Με την σύζυγό μου σκεφτήκαμε να επισκεφθούμε μια ομοιοπαθητικό μήπως και μας δώσει κάτι για να ηρεμήσει και να μην καταπονείται από το συνεχές τρέξιμο.
Ελπίζω ειλικρινά να μην σας κούρασα. Είμαι σίγουρος ότι καταννοούμε όλοι σαν γονείς τις ανησυχίες για τα βλαστάρια μας και κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να τους διασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Αν έχετε να προτείνετε κάτι θα χαρώ να ανταλλάξουμε απόψεις!

kalod

Καλώς ορίσατε,
Καταρχάς συγχαρητήρια για την προσπάθεια σας και για αυτά που καταφέρατε.

Οι πρόωρες γεννήσεις έχουν υψηλότερα ποσοστά παιδιών με ΔΕΠΥ , όπως πιθανός θα ξέρετε, οπότε είναι πιθανός λόγος.
Από αυτά που μου λέτε ο μικρός φαίνεται μεγάλο ταλέντο! Και ο michael phelps κάπως έτσι ξεκίνησε κολύμβηση..

Στο θέμα τώρα. Υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις, αν και για την υπερκινητικότητα η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και τόσο ενημερωμένος.
Θα τολμήσω να πω ότι μια πιθανή λύση είναι και η φαρμακευτική αγωγή αν και κατανοώ ότι μπορεί να μην σας ενδιαφέρει και τόσο. Για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι γονέας, αλλά δεν νομίζω ότι θα έδινα φαρμακευτική αγωγή στο παιδί μου σε μικρή ηλικία (Αν και το όριο του Ritalin είναι τα 6+ χρόνια)

Για την ομοιοπαθητική συγκεκριμένα έχω ακούσει λίγα καλά λόγια αλλά μόνο για γιατρούς που ξέρουν και για την ΔΕΠΥ και είναι γνώστες. Νομίζω ότι είναι μια καλή ιδέα γιατί ακόμα και να μην δουλέψει είναι πολύ "αθώα" θεραπεία και δεν θα έχει καν παρενέργειες.

Από εκεί και πέρα μπορώ να σας αναφέρω κάποιες άλλες θεραπείες αλλά δεν μπορώ να πω υπεύθυνα για την αποτελεσματικότητα τους , οπότε θα πρέπει να το δείτε και εσείς από εκεί και πέρα. Υπόψιν πως κάποιες υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες όχι.
*Νευροανάδραση
*Πρωτόκολλο TrueHope
*Ορθομοριακή ψυχιατρική
*Fumctional medicine (Διατροφική θεραπεία)

Αυτά μου έρχονται αυτή την στιγμή σαν πιο γνωστά. Προσωπικά κάνω την διατροφική θεραπεία. Είναι εξατομικευμένη για τον κάθε ένα όμως και χρειάζεται ειδικός.
Επίσης τολμώ να πω ότι είναι ιδιαιτέρως ακριβή σε κάποιες περιπτώσεις, και σε τέτοιους καιρούς πολλοί μπορεί να μην έχουν την δυνατότητα.
Έχω δει μεγάλη βελτίωση αλλά το θέμα είναι ότι έχω ΔΕΠΥ απρόσεκτου τύπου και όχι υπερκινητικού όπως στην περίπτωση σας. Μπορώ να σας δώσω παραπάνω πληροφορίες αν θέλετε

Για ότι άλλο θέλετε εδώ θα είμαι

Dimitris2903

Παράθεση από: kalod στις Νοεμβρίου 06, 2012, 07:12:06 μμ
Καλώς ορίσατε,
Καταρχάς συγχαρητήρια για την προσπάθεια σας και για αυτά που καταφέρατε.

Οι πρόωρες γεννήσεις έχουν υψηλότερα ποσοστά παιδιών με ΔΕΠΥ , όπως πιθανός θα ξέρετε, οπότε είναι πιθανός λόγος.
Από αυτά που μου λέτε ο μικρός φαίνεται μεγάλο ταλέντο! Και ο michael phelps κάπως έτσι ξεκίνησε κολύμβηση..

Στο θέμα τώρα. Υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις, αν και για την υπερκινητικότητα η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι και τόσο ενημερωμένος.
Θα τολμήσω να πω ότι μια πιθανή λύση είναι και η φαρμακευτική αγωγή αν και κατανοώ ότι μπορεί να μην σας ενδιαφέρει και τόσο. Για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι γονέας, αλλά δεν νομίζω ότι θα έδινα φαρμακευτική αγωγή στο παιδί μου σε μικρή ηλικία (Αν και το όριο του Ritalin είναι τα 6+ χρόνια)

Για την ομοιοπαθητική συγκεκριμένα έχω ακούσει λίγα καλά λόγια αλλά μόνο για γιατρούς που ξέρουν και για την ΔΕΠΥ και είναι γνώστες. Νομίζω ότι είναι μια καλή ιδέα γιατί ακόμα και να μην δουλέψει είναι πολύ "αθώα" θεραπεία και δεν θα έχει καν παρενέργειες.

Από εκεί και πέρα μπορώ να σας αναφέρω κάποιες άλλες θεραπείες αλλά δεν μπορώ να πω υπεύθυνα για την αποτελεσματικότητα τους , οπότε θα πρέπει να το δείτε και εσείς από εκεί και πέρα. Υπόψιν πως κάποιες υπάρχουν στην Ελλάδα και κάποιες όχι.
*Νευροανάδραση
*Πρωτόκολλο TrueHope
*Ορθομοριακή ψυχιατρική
*Fumctional medicine (Διατροφική θεραπεία)

Αυτά μου έρχονται αυτή την στιγμή σαν πιο γνωστά. Προσωπικά κάνω την διατροφική θεραπεία. Είναι εξατομικευμένη για τον κάθε ένα όμως και χρειάζεται ειδικός.
Επίσης τολμώ να πω ότι είναι ιδιαιτέρως ακριβή σε κάποιες περιπτώσεις, και σε τέτοιους καιρούς πολλοί μπορεί να μην έχουν την δυνατότητα.
Έχω δει μεγάλη βελτίωση αλλά το θέμα είναι ότι έχω ΔΕΠΥ απρόσεκτου τύπου και όχι υπερκινητικού όπως στην περίπτωση σας. Μπορώ να σας δώσω παραπάνω πληροφορίες αν θέλετε

Για ότι άλλο θέλετε εδώ θα είμαι


Σ' ευχαριστώ για την απάντησή σου!
Προς το παρόν συνεχίζουμε με ομοιοπαθητική μιας και η φαρμακευτική αγωγή δεν είναι καν στα σχέδιά μας. Δεν μπορώ να ξέρω πόσο βάσανο είναι η ΔΕΠΥ και σίγουρα το παιδί δεν είναι σε θέση να μου εξηγήσει. Η ομοιοπαθητική, απ' ότι έχω επανειλημμένα ακούσει, δεν αποτελεί δυνητικό κίνδυνο στην υγεία του παιδιού. Για οτιδήποτε πέρα από τα παραπάνω θα τ' αντιμετωπίσουμε σε εύθετο χρόνο.
Πάντως θα είμαστε σ' επαφή για νεώτερες πληροφορίες...

Katerina

Διαβάζοντας το κείμενό σας νομίζω ότι περιγράφετε τον δικό μου γιο... Είναι γλυκό και αστείο αν σκεφτείς ότι ένα τόσο δα μικράκι  μας έχει κάνει άνω κάτω, δασκάλες, διευθύντριες, γονείς και πάλι στα  μάτια μας είναι αξιολάτρευτο!
Θα ήθελα να σας πω ότι όλη την διαδικασία που περιγράψατε με τον μικρό την ακολουθήσαμε και εμείς, εκτός από την παρέμβαση του ψυχολόγου, λόγω παλαιότερης κακής εμπειρίας που είχα. Θα  ήθελα αν είχατε την ευγενική καλοσύνη να μου πείτε εάν ο ρόλος του ψυχολόγου είναι σημαντικός και αν είδατε αποτελέσματα από αυτό.

Dimitris2903

Παράθεση από: Katerina στις Νοεμβρίου 14, 2012, 02:58:34 μμ
Διαβάζοντας το κείμενό σας νομίζω ότι περιγράφετε τον δικό μου γιο... Είναι γλυκό και αστείο αν σκεφτείς ότι ένα τόσο δα μικράκι  μας έχει κάνει άνω κάτω, δασκάλες, διευθύντριες, γονείς και πάλι στα  μάτια μας είναι αξιολάτρευτο!
Θα ήθελα να σας πω ότι όλη την διαδικασία που περιγράψατε με τον μικρό την ακολουθήσαμε και εμείς, εκτός από την παρέμβαση του ψυχολόγου, λόγω παλαιότερης κακής εμπειρίας που είχα. Θα  ήθελα αν είχατε την ευγενική καλοσύνη να μου πείτε εάν ο ρόλος του ψυχολόγου είναι σημαντικός και αν είδατε αποτελέσματα από αυτό.

Δεν νομίζω ότι ο ψυχολόγος βοήθησε και πολύ. Πιστεύω ότι περισσότερη δουλειά κάναμε εμείς στο σπίτι. Αλλωστε, έχω την εντύπωση πως κανείς δεν ξέρει τις πτυχές του παιδιού μας καλύτερα από εμάς. Δεν χάνετε βέβαια τίποτα με το να δοκιμάσετε μια-δυο συνεδρείες και να κρίνετε από μόνοι σας. Νομίζω ότι πολύ περισσότερο συνέβαλαν οι εργοθεραπείες που κάναμε.
Πάντως, έχω να προσθέσω το τελευταίο. Επισκεφθήκαμε μια ομοιοπαθητικό (με την οποία είχαμε κάνει μαζί με την σύζυγο δύο προηγούμενες επισκέψεις) και είδε και μελέτησε από κοντά τον μικρό. Η πρώτη της κουβέντα ήταν : αν πιστεύετε ότι ο γιός σας είναι υπερκινητικός, μάλλον δεν έχετε δει υπερκινητικά παιδιά. Χαρακτήρισε τις κινήσεις του ήπιες. Μας είπε επίσης ότι βλέπει πολύ καλή από μέρους μας δουλειά γιατί το παιδί μιλούσε συνέχεια μαζί μας, μας κοιτούσε στα μάτια και δεν έβγαζε επιθετικότητα. Σε άλλες περιπτώσεις που οι γονείς δεν ασχολούνται τα παιδιά κλείνονται στον εαυτό τους, δεν μιλούν πολύ, δεν κοιτάζουν τους άλλους στα μάτια και ξεσπούν επιθετικά κυρίως στα παιχνίδια τους. Σε γενικές γραμμές διαπίστωσε πολύ αγάπη και μεγάλο συναισθηματικό δέσιμο.
Βέβαια, στο σχολείο ο μικρός είναι άλλο πράγμα....

Katerina

Σας ευχαριστώ για την άμεση απάντηση, χαίρομαι που σας βρήκα διότι τα παιδιά μας έχουν ίδια ηλικία και αντιμετωπίζουμε τα ίδια θέματα, και όπως καταλαβαίνω με τον ίδιο τρόπο.
Ήθελα να σας ρωτήσω κάτι ακόμη. Στο σχολείο φαίνεται να έχει μείνει λίγο πίσω σε σύγκριση με τα άλλα παιδιά και αυτό διότι, καθώς είναι διαρκώς ζωηρός, ή "κουρασμένος" στο μάθημα, δεν έχει διάθεση να μάθει και να εξασκηθεί στα γραμματάκια όπως οι υπόλοιποι μαθητές. το κακό είναι ότι επειδή το εκπαιδευτήριο είναι ιδιωτικό , οι απαιτήσεις τους είναι με διαφορά αυξημένες ως προς την ύλη και τις απαιτήσεις τους... Ο μικρός είναι πολύ έξυπνος, αλλά φαίνεται ότι τελικά η ιδέα του ιδιωτικού μάλλον δεν ωφέλησε την περίπτωσή του. Ενώ όλα τα παιδιά τελειώνουν τις εργασίες εκεί, εκείνος επιστρέφει σπίτι με χαμηλό ηθικό (αφού δεν τα καταφέρνει) και πολύ πολύ κουρασμένος.
Στην δική σας περίπτωση παρέχουν κάτι ιδιαίτερο στο σχολείο σας ως βοήθημα (π.χ. "ενισχυτική διδασκαλία" στις ώρες μελέτης τους, ή περιορισμένες απαιτήσεις ως προς την ύλη;) Υπάρχει κάτι που μπορώ να ζητήσω από το σχολείο για να μειωθεί το χάσμα;
Υ.Γ. Ήδη μια δασκάλα τον βοηθάει στο σπίτι με το διάβασμα και φαίνεται να μην αντιμετωπίζει άλλες δυσκολίες, πάει καλά και στη γραφή και στην ανάγνωση.

Dimitris2903

Νοεμβρίου 16, 2012, 03:39:30 πμ #6 Τελευταία τροποποίηση: Νοεμβρίου 16, 2012, 03:43:17 πμ από Dimitris2903
Παράθεση από: Katerina στις Νοεμβρίου 15, 2012, 01:41:30 μμ
Σας ευχαριστώ για την άμεση απάντηση, χαίρομαι που σας βρήκα διότι τα παιδιά μας έχουν ίδια ηλικία και αντιμετωπίζουμε τα ίδια θέματα, και όπως καταλαβαίνω με τον ίδιο τρόπο.
Ήθελα να σας ρωτήσω κάτι ακόμη. Στο σχολείο φαίνεται να έχει μείνει λίγο πίσω σε σύγκριση με τα άλλα παιδιά και αυτό διότι, καθώς είναι διαρκώς ζωηρός, ή "κουρασμένος" στο μάθημα, δεν έχει διάθεση να μάθει και να εξασκηθεί στα γραμματάκια όπως οι υπόλοιποι μαθητές. το κακό είναι ότι επειδή το εκπαιδευτήριο είναι ιδιωτικό , οι απαιτήσεις τους είναι με διαφορά αυξημένες ως προς την ύλη και τις απαιτήσεις τους... Ο μικρός είναι πολύ έξυπνος, αλλά φαίνεται ότι τελικά η ιδέα του ιδιωτικού μάλλον δεν ωφέλησε την περίπτωσή του. Ενώ όλα τα παιδιά τελειώνουν τις εργασίες εκεί, εκείνος επιστρέφει σπίτι με χαμηλό ηθικό (αφού δεν τα καταφέρνει) και πολύ πολύ κουρασμένος.
Στην δική σας περίπτωση παρέχουν κάτι ιδιαίτερο στο σχολείο σας ως βοήθημα (π.χ. "ενισχυτική διδασκαλία" στις ώρες μελέτης τους, ή περιορισμένες απαιτήσεις ως προς την ύλη;) Υπάρχει κάτι που μπορώ να ζητήσω από το σχολείο για να μειωθεί το χάσμα;
Υ.Γ. Ήδη μια δασκάλα τον βοηθάει στο σπίτι με το διάβασμα και φαίνεται να μην αντιμετωπίζει άλλες δυσκολίες, πάει καλά και στη γραφή και στην ανάγνωση.


Λοιπόν, είναι γεγονός ότι κάποια πράγματα είναι ταυτόσημα. Ο δικός μας, όπως προείπα, πηγαίνει στην πρώτη δημοτικού σε ιδιωτικό σχολείο της περιοχής μας. Η ζωή της δασκάλας του είναι "μαρτυρική" όπως διατείνεται η ίδια. Αν τον είχαμε στείλει σε δημοτικό είναι σίγουρο ότι θα τον είχαν διώξει. Εκεί δεν ενδιαφέρονται για παιδιά με ΔΕΠΥ. Εν πάσει περιπτώσει, ο μικρός δύσκολα κάθεται στο θρανίο του, γι' αυτό και πολλές φορές τον παίρνει μαζί της στην έδρα. Κοιτάζοντας τα τετράδιά του βλέπουμε ότι σε καθημερινή βάση του βάζει άριστα. Είναι πανέξυπνος, το λέω με λόγου γνώση, όχι επειδή είναι παιδί μου. Σύμφωνα με την δασκάλα του, τελειώνει σχεδόν πάντα τις ασκήσεις του πρώτος και μη έχοντας να κάνει κάτι, αρχίζει να παιδιαρίζει και να ξεσηκώνει τα άλλα παιδιά. Λόγω αυτού του φαινομένου, μας ζήτησε η δασκάλα και του αγοράσαμε ένα έξτρα βιβλίο για να τον κρατάει απασχολημένο. Στο σημείο αυτό πρέπει να τονίσω ότι η προσέγγιση της δασκάλας είναι καταλυτική! Πρέπει να ασχοληθεί περισσότερο μαζί του! Ισως αυτό δεν είναι δίκαιο για τα άλλα παιδάκια, αυτά όμως δεν έχουν ΔΕΠΥ. Εχετε υπόψιν σας ότι τα παιδιά με ΔΕΠΥ χρειάζονται ιδιαίτερη μεταχείριση και συνεχή επιβράβευση όταν κάνουν κάτι σωστά. Η χαρά τους είναι πραγματική και το ζούν με την ψυχή τους όταν κάποιος επικροτεί αυτό που κάνουν. Ενα χάδι, μια καλή κουβέντα, ένα μπράβο κι ένα χειροκρότημα είναι η καλύτερή τους. Το μόνο που ΔΕΝ χρειάζονται είναι φωνές!
Στο σχολείο κάνουμε έξτρα μελέτη, μαζί με άλλα παιδιά της τάξης του, μετά το κυρίως μάθημα. Μας τον φέρνουν στις 16:45 στο σπίτι με εξαίρεση την Τρίτη και την Πέμπτη όπου έχουμε κολυμβητήριο. Εκεί τα δίνει όλα κι εκτονώνεται. Βέβαια, στο σπίτι η μαμά τραβάει μεγάλο ζόρι στις ασκήσεις και στην επανάληψη των μαθημάτων. Φαίνεται όμως ότι τις μέρες της κολύμβησης είναι αρκετά κουρασμένος για να κάνει τα δικά του κι ανταποκρίνεται καλύτερα. Και κάτι άλλο! Οταν του τάξεις και κάτι όλα γίνονται ρολόϊ. Εμείς έχουμε την τρέλλα του ηλεκτρονικού υπολογιστή για παιχνίδια (Ben10, Kick Buttowski κ.α.). Μόλις κάνει τα μαθήματά του με επιμέλεια (και τα κάνει!) κερδίζει μισή ώρα παιχνίδι στον υπολογιστή. Τώρα πόσο καλό του κάνει αυτό... ουδέν κακόν αμιγές καλού! Ολα μέσα στο παιχνίδι είναι.

Katerina

Και πάλι σας ευχαριστώ για την ανταπόκριση. Βέβαια, δεν συμφωνώ με την άποψή σας για τα κρατικά σχολεία, το να "διώξεις" ένα παιδί (αν ειπώθηκε από τα χείλη της δασκάλας παραπέμπει σε μεσαιωνικές πρακτικές) η σωστή ένταξη του παιδιού υπόκειται στην δασκάλα, είτε αυτή είναι σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικό - στα ιδιωτικά ένας λόγος παραπάνω διότι τα περισσότερα ακολουθούν προγράμματα με μεγάλο βαθμό δυσκολίας για αυτοπροβολή.  Δυστυχώς, βέβαια,  πιστεύω ότι για τα παιδιά αυτά, πάντα θα πρέπει να μαχόμαστε για τα αυτονόητα...
Υπάρχει διαφορά βέβαια ως προς τις περιπτώσεις των παιδιών: ο δικός μου στο σπίτι είναι ήρεμος, παίζει μόνος του ώρες -αν δεν τον ενοχλήσει ο αδελφός του-, απλώς είναι γκρινιάρης... Ως προς τα μαθήματα όμως, ο δικός μου επιστρέφει συχνά άπρακτος, ακόμη και μετά την ώρα μελέτης, η οποία προορίζεται για να ολοκληρωθούν οι εργασίες τους μετά τα μαθήματα... Θα επιμείνω λοιπόν να γίνει ενισχυτική διδασκαλία, που, σύμφωνα με την νομοθεσία, αφορά διδασκαλία γενικής παιδείας στην Α' και Β΄Δημοτικού και αποτελείται το πολύ από 5 παιδάκια. Ο δικός μου ανταποκρίνεται καλύτερα όταν είναι ένας προς έναν. Δυστυχώς στην περίπτωσή μας ο ρόλος της δασκάλας δεν είναι καταλυτικός. Η συνεχής πρόφαση ότι δεν προλαβαίνει να δώσει περισσότερη σημασία γιατί είναι πολλά τα παιδιά δεν μου προσφέρει τίποτα. Επίσης, το να χρησιμοποιεί ένας εκπαιδευτικό την Διάσπαση ως απλά μια εξήγηση για το συμβαίνει στο παιδί, και ως πρόφαση να μην ασχολείται πιο προσωπικά, είναι καταστροφικό...
Στο σπίτι να δίνετε κουράγιο στην μαμά του, ο ρόλος της ως δασκάλας είναι δύσκολος. >:( Το ίδιο προσπάθησα και εγώ στην αρχή αλλά θεώρησα ότι η γαλήνη μέσα στο σπίτι ήταν πιο σημαντική. Τώρα με τη δασκάλα ανταποκρίνεται 100% και την αγαπάει πολύ.
Το θέμα είναι ότι δεν μπορώ να εντοπίσω το πρόβλημα με το σχολείο.... Ο χρόνος μάλλον θα δείξει.
Σας εύχομαι τα καλύτερα και ευχαριστώ το φόρουμ για ακόμη μία φορά.


Πάνω
 

TinyPortal © 2005-2018