Τζένη Θεωνά:Το χρονικό του χαμένου χρόνου

[kalod]

Καλησπέρα σας!
Η ώρα είναι 2:33 τα ξημερώματα. Άλλη μία μέρα πέρασε εντελώς διαφορετικά απ' ότι την είχα σχεδιάσει ή τουλάχιστον φανταστεί. Χίλιες δυο εκκρεμότητες παρέμειναν εκκρεμότητες που μετατίθενται αέναα ες αύριον.
Γράφω ετούτο το κείμενο προσπαθώντας να καταρτίσω την συμπτωματολογία μου και να βρω παρηγοριά σε άλλους ανθρώπους που επίσης πάσχουν από «διάσπαση προσοχής», «αδυναμία συγκέντρωσης», «ακατάσχετο σκορπιοχώρι» ή κάπως έτσι.. διότι ακόμη και τούτη τη δύσκολη ώρα δεν καταφέρνω να είμαι αποφασιστική!
Και ξεκινώ. Θα αναφέρω τέσσερις ενδεικτικές καταστάσεις.

Στην εξεταστική περίοδο, που όλα τα συμπτώματα βρίσκονται σε έξαρση, με έχει πολλές φορές καταλάβει και καταβάλει η εξής νεύρωση: Αποφασισμένη  να διαπρέψω έχω μανιωδώς συγκεντρώσει, απ´ όπου μπορώ, όλες τις δυνατές σημειώσεις. Έχω καταπιαστεί  να τις φωτοτυπήσω. Να τις ταξινομήσω. Να τις βάλω σε σελοφάν. Με διαφορετικά χρώματα συνδετήρες. Και ετικέτες. Με αποτέλεσμα να μην τις διαβάσω καν. Να τις διαβάσω υποτυπωδώς και να μην ξυπνήσω για το μάθημα. Να τις ξεχάσω στο λεωφορείο.

Δεν ξέρω γιατί.. όταν βιάζομαι πάρα πολύ, όταν πραγματικά πρέπει να κάνω μπάνιο και να είμαι από τον Βύρωνα στο Μαρούσι σε μισή ώρα, τότε είναι που πιάνω τον εαυτό μου να βάζει γεμάτος ενοχές το λουράκι στον σκύλο και να τον ετοιμάζει για την βόλτα του με την εσωτερική δικαιολογία ότι μέχρι να ζεσταθεί το νερό θα έχω επιστρέψει. Φυσικά αργώ πολύ περισσότερο γιατί συναντούμε όλα αυτά τα συμπαθέστατα σκυλάκια με τα συμπαθέστατα αφεντικά κι όταν πια επιστρέφουμε τρέχοντας σπίτι συνειδητοποιώ ότι δεν έχω ανάψει τον θερμοσίφωνα. Ακολουθεί ψυχρολουσία. Κυριολεκτικά.

Η δοκιμασία του σούπερ μάρκετ είναι κάτι παραπάνω από χαρακτηριστική. Θεωρώ δεδομένο ότι κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να γράψει την λίστα με τα ψώνια του (παρόλο που κρίνοντας εμπειρικά θα τα ξεχάσει) κι ότι όλοι φτιάχνουν ποιηματάκια με αυτά που επαναλαμβάνουν εσωτερικά καθ´ όλη την διάρκεια της διαδικασίας. Ενώ γυρίζω σπίτι φορτωμένη με οτιδήποτε βαρέως θερμιδικό και περιττό συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει φυσικά να αγοράσω το μόνο πραγματικά απαραίτητο για τη διατήρηση του νοικοκυριού ή της προσωπικής μου υγιεινής.
Επιστρέφω σιχτιρίζοντας και λίγο αργότερα, στο ταμείο, συνειδητοποιώ ότι δεν μου φτάνουν πλέον τα χρήματα. Αφού φέρω εις πέρας όλες τις απαραίτητες επαχθείς ενέργειες και οι σακούλες ακουμπήσουν -επιτέλους- τα δροσερά πλακάκια της κουζίνας χτυπάει το τηλέφωνο. Ποιος είναι; Η μητέρα μου. Τι θέλει; Ρωτάει αν έκανα τα ψώνια της. Ποια;

Ή μήπως δεν είναι κλασική η ημέρα εκείνη που αποφασίζεις να διεξάγεις την πολυεξαγγελθείσα γενική, ειδική, ή τέλος πάντων να συμμαζέψεις ένα δυο πράγματα; Φοράω τα γάντια, βάζω την ηλεκτρική σκούπα στην πρίζα, έχω και την αγαπημένη μου σειρά να περιμένει στο pause την στιγμή που θα υποκύψω. Βάζω και λίγο Coltrane να συνοδεύει την αμήχανη στιγμή και .. και δύο ώρες μετά βρίσκομαι καθισμένη στην ίδια θέση με κρασιά και κλάματα και τα γάντια ακόμα στα χέρια να τραγουδάω σε ντελίριο «Και το κατάλαβα πως ήμουνα για σε ο πασατέμπος σου για να περνάει η ώρα» Ε! μετά είναι απολύτως λογικό πως ούτε εγώ, ούτε κανείς μπορεί σε τούτη την κατάσταση να κάτσει να καθαρίσει. Τουναντίον ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε.

Νομίζω έγινα σαφής και ήδη αισθάνομαι λίγο καλύτερα. Όμως, σε πείσμα όλων μας, τα πράγματα εξακολουθούν να μην γίνονται μόνα τους! Δεν αναζητώ δικαιολογίες που ξεκινούν ως «όλοι οι καλλιτέχνες..» ή «το στρες και ο τρόπος ζωής μας..»

Αναζητώ όμως συμπάσχοντες και συγγενείς ιστορίες που θα μου φτιάξουν το κέφι ΠΡΙΝ κάτσω να διαβάσω...........


mtvgreece.gr - 14.05.14